தொண்டை மண்டலத்தின் இதயம் போலிருந்த செங்குன்றம்,
மாலையின் இளங்காற்று வயல்வெளிகளில் அலை அலையாய் தவழ்ந்து வரும் வேளையில், கால்நடைகளின் மேய்ச்சல் சத்தம் அந்த ஊரின் தினசரி இசையாக ஒலிக்கும். அந்த ஊரின் அமைதிக்குக் காவலாய், மனதிற்கு இதமளிக்கும் மனிதர்களாய் வாழ்ந்தனர் நம் கதையின் நாயகர்கள், தன்மசெட்டியின் மகன் சாத்தையன், சாத்தையன் திருவூறல் மற்றும் அவனின் அடியான் ஊர்ப்பேரயன் முத்தரையன் காரி.
அவர்கள் மூவரும் – சாத்தையன், சாத்தையன் திருவூறல், மற்றும் முத்தரையன் காரி – வெவ்வேறு சமூகங்களைச் சேர்ந்தவர்களாயினும், அவர்களைப் பிணைத்திருந்தது அசைக்க முடியாததொரு தோழமை.
சாத்தையன், ஊரின் செல்வந்த செட்டி மரபில் வந்தவன். அவனது தோள்களில் இருந்த உறுதி, மனதிலும் குடிகொண்டிருந்தது. வீரம் என்றால் அவனுக்கு உயிர். ஊருக்கு ஒரு தீங்கு நேர்ந்தால், முன்நின்று காக்கத் துடிக்கும் மனம் அவனுடையது.
சாத்தையன் திருவூறல், தக்கோலத்தின் பழைய பெயரைத் தன் பெயரில் சுமந்தவன். அவன், ஊரின் அறிவிப்பாளன்; பறை அறையும் கலை அவனுக்கு அத்துப்படி. அவனது கம்பீரமான குரலும், பறையின் ஓசையும் தன் வீரர்களுக்கு உணர்ச்சி தூண்டுவனவாக, பகைவர்களுக்கு அச்சத்தை ஏற்படுத்தும், சிம்ம சொப்பனமாய் இருக்கும்.
முத்தரையன் காரி, சாத்தையனின் அடியான், ஆனால் அவனுக்கும் சாத்தையனுக்கும் இடையே இருந்த உறவு வெறும் எஜமானன்-அடியான் என்ற எல்லைகளைத் தாண்டி, ஒரு குடும்ப உறுப்பினரின் அணுக்கத்தை ஒத்திருந்தது. காரியின் விசுவாசமும், துணிவும், சாத்தையனுக்கு எப்பொழுதும் ஒரு பலமே.
கி.பி. 953-ஆம் ஆண்டு, வீரம் செறிந்த ஆதித்த கரிகால சோழனின் மூன்றாவது ஆட்சிக்காலம். தமிழ் தேசம் தனது பொற்காலத்தை நோக்கி அடியெடுத்து வைத்துக் கொண்டிருந்த நேரம் அது. ஆனால், அமைதிக்கு எப்போதும் ஒரு சோதனை வந்துதானே தீரும்? ஒரு நாள், நள்ளிரவின் இருளைப் பிளந்துகொண்டு வந்த மரண ஓலமும், மாடுகளின் பீதி நிறைந்த அலறலும் தூம்படைப்பூர் மக்களை உலுக்கியது. அமைதியாய் உறங்கிக் கொண்டிருந்த ஊர், நொடிப்பொழுதில் போர்க்களமாய் மாறியது.
கொன்னூர் என்ற சிற்றூரைச் சேர்ந்த கள்வர்கள், ஊரைச் சூறையாடி, அங்கிருந்த கால்நடைகளைத் திருடச் சென்றனர்.
அந்த செய்தியைக் கேட்டதும், சாத்தையனின் ரத்தம் கொதித்தது. தனது குடிமக்களின் உடைமையைப் பாதுகாக்க வேண்டிய கடமை, ஒரு போர்வீரனின் உள்ளுணர்வு, அவனது நரம்புகளில் மின்னலாய் பாய்ந்தது. "கள்வர்களா! என் ஊர் மக்களின் உடைமையைச் சூறையாடவா?" என சீறினான். தன்மசெட்டியின் மகன் சாத்தையன், தனது குறுவாளையும், வில்லையும் ஏந்தி, போருக்குத் தயாரானான்.
அவன் புறப்படும் வேளையில், சாத்தையன் திருவூறல், தன் பறையை முழக்கி, ஊர் மக்களை எழுப்பினான். "கொட்டுப் பூசல்! கொட்டுப் பூசல்!" என்ற அவனது கம்பீரமான குரல், இருளின் அமைதியைக் கிழித்தது. "மாடுகளை மீட்போம்! ஊரைக் காப்போம்!" என அவன் முழங்கியது, ஒவ்வொரு வீரனின் மனதிலும் அனலைக் கிளப்பியது. அவர்களுடன் இணைந்தனர், காரி. சாத்தையனின் நிழலாய், அவன் காலடி எடுத்து வைத்தான். அவர்கள் யாவரும், தனிப்பட்ட வீரர்களாய் அல்ல, ஒரு இலக்கை நோக்கிய, ஓர் உயிராய் இணைந்திருந்தனர்.
ஊரழிவின் கோரத்தையும், மாடுகளின் இழப்பையும் உணர்ந்த சாத்தையன், "மாடுகளை மீட்காமல் ஒருபோதும் திரும்புவதில்லை!" என்று சபதம் கொண்டான். கையில் வில்லுடன், கூர்மையான அம்புகளை நாணேற்றி, முதல் அடியை அவன் எடுத்து வைத்தான். அவனுக்குப் பக்கபலமாய், பறை முழக்கத்துடன் திருவூறல் எதிரிகளை அச்சுறுத்தினான். காரி, தனது குறுவாளைச் சுழற்றி, எதிரிகளை நெருங்கவிடாமல் சாத்தையனுக்குக் காவலாய் நின்றான்.
அந்தப் போர், வெறும் மாடுகளை மீட்கும் சண்டையாய் இருக்கவில்லை. அது, தன்மானத்தைக் காக்கும் போர்; தங்கள் நிலத்தின் மீதான உரிமையை நிலைநாட்டும் போர். கள்வர்களின் கூட்டம், எதிர்பாராத இந்த எதிர்ப்பால் திகைத்தது. சாத்தையனின் அம்புகள், இலக்கு தவறாமல் எதிரிகளைத் துளைத்தன. திருவூறலின் பறை முழக்கம், கள்வர்களின் மனதைக் கலங்கடித்தது. காரியின் வாள்வீச்சு, எதிரிகளை நிலைகுலையச் செய்தது. பலரும் வெட்டுப் பட்டுவீழந்தனர். இவனை முதலில் தீர்க்க எண்ணிய கள்வர்கள், இவன் மீது அம்பினை எய்தனர்.
முன்னேறிக்கொண்டிருந்த சாத்தையன், எதிரிகளின் அம்புகளுக்கு இலக்காய் மாறினான். அவனது கழுத்தில், நான்கு அம்புகள் ஆழமாகப் பாய்ந்தன. "சாத்தையா!" என காரி கதறினான். ஆனால், வீழ்ச்சியிலும் அவனது பார்வை, மீட்கப்பட வேண்டிய மாடுகள் மீதே இருந்தது. அவன் நிலைகுலைய, காரி அவனுக்குப் பக்கபலமாய் நின்றான். ஆனால், எதிரிகளின் ஒரு அம்பு காரியின் உடலையும் துளைத்தது.
தனது எஜமானனுக்குக் காவலாய் நின்று, அவனும் சரிந்தான். "நண்பா!" என சாத்தையன் திருவூறல் கதறினான். தனது நண்பர்களும், அடியானும் வீழ்வதைக் கண்ட திருவூறல், தனது பறையை மேலும் உக்கிரமாய் முழக்கி, வீரர்களுடன் எதிரிகளை நோக்கி முன்னேறினான். அவர்கள் மாடுகளை மீட்டுவிட்டான், ஆனால், போரின் உக்கிரத்தில் அவனும் கள்வர்களால் சுழப்பட்டான்.
அந்தப் போர்க்களம், இரத்தம் தோய்ந்த மண்ணாகவும், கண்ணீர் பெருக்கெடுத்த கண்களாகவும் மாறியது. ஆம், மாடுகள் மீட்கப்பட்டன. ஆனால், அந்த வெற்றிக்குக் கிடைத்த விலை, மூன்று விலைமதிப்பற்ற உயிர்கள்.
வெங்கட்டூர் கிராமம், தன் மகன்களை இழந்த துயரத்தில் ஆழ்ந்தது. ஆனாலும், அவர்களின் வீரம் மறையவில்லை. ஆதித்த கரிகால சோழனின் மூன்றாவது ஆட்சிக்காலத்தில், கி.பி. 953-ல், அந்த மூன்று வீரர்களுக்கும் தனித்தனியே நடுகற்கள் எழுப்பப்பட்டன.
சாத்தையனுக்கு எழுப்பப்பட்ட நடுகல், அவனது வீரத்தை இன்றும் பறைசாற்றுகிறது. இடக்காலை முன்வைத்து, வலக்காலைப் பின்வைத்து, வலக்கையில் குறுவாளும், இடக்கையில் வில்லும் ஏந்தியபடி, அவன் நிற்கும் காட்சி, அவனது தீரத்தை வெளிப்படுத்துகிறது. அவன் உடலில் பாய்ந்த நான்கு அம்புகள், அவன் கடைசி மூச்சு வரை போரிட்டான் என்பதற்கான சான்று. அவனது காலடியில் மாடுகள், அவன் மாடுகளை மீட்டான் என்பதற்கான குறியீடு.
சாத்தையன் திருவூறலுக்கு எழுப்பப்பட்ட நடுகல், அவனது தியாகத்தையும், ஊர் மீதான பாசத்தையும் எடுத்துரைக்கிறது. அவனது பறை முழக்கம், இன்றும் காற்றோடு கலந்திருப்பது போல உணர்வு.
முத்தரையன் காரிக்கு எழுப்பப்பட்ட நடுகல், விசுவாசத்தின் இலக்கணமாய் உயர்ந்து நிற்கிறது. கச்சையுடன், குறுவாளை உயர்த்தியபடி நிற்கும் அவனது உருவம், தனது எஜமானனுக்காக அவன் எந்த எல்லைக்கும் செல்வான் என்பதைப் பறைசாற்றுகிறது. அவனது உடலில் பாய்ந்த இரண்டு அம்புகள், அவனது கடைசி மூச்சு வரை தனது நண்பனையும், எஜமானனையும் காக்கப் போராடினான் என்பதற்கான அடையாளம்.
இந்த நடுகற்கள், வெறும் கல்லில் செதுக்கப்பட்ட சிற்பங்கள் அல்ல. அவை, ஒரு காலத்தின் வீரத்தைப் பேசும் சாட்சிகள். ஒரு ஊரின் மானத்தைக் காக்க, உயிரையும் கொடுக்கத் துணிந்த அந்த மூன்று நண்பர்களின், மூன்று வீர்ர்களின் வீரத்தையும், விசுவாசத்தையும், தோழமையையும் அவை இன்றும் உணர்த்துகின்றன.
வெங்கட்டூரின் அந்த மூன்று நடுகற்களும், தமிழ் மண்ணின் வீர வரலாற்றுப் பக்கங்களில், என்றென்றும் நிலைத்திருக்கும்.
