கோரக்கர் சித்தர் - korakkar siddhar

கோரக்கர் சித்தர்

அடுப்புச் சாம்பலில் இருந்து வெளிப்பட்டு, பல அற்புதங்களை நிகழ்த்திய கோரக்கர் சித்தரின் பெருமையை இங்கே பார்க்கலாம்.

• கோரக்கர் கார்த்திகை மாதம் ஆயில்யம் நட்சத்திரத்தில் பிறந்தவர் என்று போகர் கூறுகிறார். இவர் வட இந்தியாவை சேர்ந்த கோரக்கர் (மராட்டியர்) ஆயினும் தமிழ்நாட்டில் உள்ள சதுரகிரியை நோக்கி பயணம் செய்து போகரை தோழராகக் கொண்டார். சட்டைமுனி, கொங்கணர் இவருக்கு நெருக்கமானவர்கள்.

ஒரு சமயம் சிவபெருமான் கடற்கரையில் உமாதேவிக்கு தாரக மந்திரத்தை உபதேசித்த பொழுது தேவி சற்று கண்ணயர்ந்தாள். சிவபெருமான் உரைத்துக் கொண்டிருந்த தாரக மந்திரத்தை மீன் குஞ்சு ஒன்று கேட்டு மனித வடிவமாகியது. சிவபெருமான் அதற்கு மச்சேந்திரன் என்று பெயரிட்டு சிறந்த சித்தராக்கி ஞானத்தைப் பரப்புமாறு அருள்புரிந்தார்.

மச்சேந்திரன் தவம் புரிந்து சிறந்த சித்தரானார். இவர் ஒரு ஊரில் சென்றுகொண்டிருந்த பொழுது இவருக்கு பிச்சையிட்ட பெண் மனக்குறையோடு பிச்சையிட, மச்சேந்திரர் அப்பெண்ணிடம் உனக்கு ஏற்பட்ட துன்பம் யாது என வினவினார். அப்பெண் தான் மகப்பேறு இன்றி வருந்துவதை கூறினாள்.

மச்சேந்திரர் சிறிது திருநீற்றை கொடுத்து “இதனை நீ உட்கொள்வாயானால் மகட்பேற்றை அடைவாய்” என்று கூறிவிட்டுச் சென்றார். தான் திருநீறு பெற்ற செய்தியை அவள் அண்டைவீட்டுப் பெண்ணிடம் கூறினாள்.

அவளோ “உனக்கு விபூதி கொடுத்தவர் போலித் துறவியாய் இருந்தாலும் இருக்கலாம். எனவே நீ அவ்விபூதியை உட்கொள்ளாதே” என்று சொன்னாள். இதனால் அச்சமடைந்த அப்பெண், தான் பெற்ற திருநீற்றை அடுப்பில் கொட்டினாள்.

சில ஆண்டுகள் சென்றபின் மச்சேந்திரர் மீண்டும் அவ்வூருக்கு வந்தார். தான் முன்பொரு சமயம் பிள்ளைப் பேற்றிற்காக திருநீறு அளித்த பெண் வீட்டிற்கு சென்று “அம்மணி, உன்னுடைய மகனை நான் பார்க்க வேண்டும். அவனை அழைப்பாயாக”, என்று கூறினார்.

பக்கத்துவீட்டு பெண் பேச்சைக் கேட்டு அன்புடன் அளித்த விபூதியை உண்ணாமல் அடுப்பில் போட்டுவிட்டு, இப்பொழுது மகன் இல்லாமல் வருந்தும் நிலையை கூறி தன்னை மன்னிக்குமாறு வேண்டினாள் அப்பெண்.

மச்சேந்திரர், ‘’சரி அந்த விபூதியை எங்கு கொட்டினாய்,’’ என்று கேட்டார். அவளும் அந்த விபூதி இருந்த அடுப்பின் சாம்பலைக் காட்டினாள். மச்சேந்திரர் அடுப்பின் பக்கத்தில் நின்று “கோரக்கா” என்று கூப்பிட்டார்.

அடுப்புச் சாம்பலில் இருந்து குழந்தை ஒன்று சித்தர் திருநீறு கொடுத்த காலம் முதல் இருக்கவேண்டிய வளர்ச்சியோடு வெளிப்பட்டது. அந்த கோதார அடுப்பின் சாம்பலில் இருந்து வெளிப்பட்டதால், கோரக்கர் என்று பெயரிட்டு சீடனாக ஏற்றுக் கொண்டார்.

ஒருநாள் கோரக்கர் ஒரு வீட்டிற்குச் சென்று பிச்சை கேட்டார். அந்த வீட்டுப் பெண்மணி ஒரு வடையை கொடுத்தாள். அந்த வடையை கோரக்கர் மச்சேந்திரருக்கு கொடுத்தார்.
வடையைத் தின்ற மச்சேந்திரர் மறுநாளும் அதே போன்ற வடை வேண்டும் என்று கேட்டார். கோரக்கரும் மறுநாள் வடை தந்த வீட்டிற்கே பிச்சை கேட்டு சென்றார். ஆனால் அப்பெண்ணோ வடை இல்லை என்று சொல்லி சாதம் போட்டாள். ஆனால் கோரக்கரோ தன் குருவிற்கு வடைதான் வேண்டும் என்று கேட்டார். அந்தப் பெண்ணிற்கு கோபம் வந்தது. எது இருக்கிறதோ அதைத் தானே போடமுடியும், என்றாள்.
‘’உன் குரு வடை கேட்டதால் போயிற்று; இதுவே உன்னுடைய கண்ணை வேண்டுமென்று கேட்டால் தருவாயா,’’ என்றாள். இதனைக் கேட்ட கோரக்கர் ‘’என்னுடைய குருநாதர் என் கண்ணைக் கேட்டாலும் தருவேன். அந்த கண்ணை நீயே பெற்றுக் கொண்டு வடையைக் கொடு,’’ என்று கூறி தன்னுடைய கண்ணை பெயர்த்து அப்பெண்ணிடம் கொடுத்தார்.

இதைக் கண்ட அப்பெண் அச்சம் கொண்டு உடனே இனிமையான வடைகளை நெய்யில் சுட்டுக் கொடுத்தாள். வடையை கோரக்கர் தம்முடைய குருவிற்களித்தார். வடைகளைச் சுவைத்த மச்சேந்திரர், கோரக்கரை பார்த்து உன்னுடைய கண் எங்கே என்று கேட்க கோரக்கர் நிகழ்ந்ததைக் கூறினார்.

கோரக்கர் தன் மேல் வைத்த அன்பை உணர்ந்த மச்சேந்திரர் இழந்த கண்ணை திரும்பப் பெறுமாறு செய்தார். ஒரு சமயம் மச்சேந்திரர் மலையாள நாட்டிற்குச் சென்றார். அந்நாட்டு அரசிக்கு, மீனநாதன் என்ற குழந்தை பிறந்தது. இதனையறிந்த கோரக்கர் குருவை எப்படியும் அழைத்துக் கொண்டு வர வேண்டுமென்று மலையாள நாட்டை அடைந்தார்.
மச்சேந்திரரை பார்த்து ‘’குருவே புறப்படுங்கள்; நாம் நமது இருப்பிடத்திற்குச் செல்வோம்,’’ என்று அழைத்தார்.

இவர்களுக்கு வழிச்செலவிற்கு வேண்டும் என்று அரசி பிரேமலா ஒரு தங்கக் கட்டியை பையிலிட்டு, கோரக்கர் அறியாமல் மச்சேந்திரரிடம் கொடுத்தார். இருவரும் செல்லும் வழியில் ஆங்காங்கே எதிர்பட்டவர்களிடம் இங்கே கள்வர்கள் பயமுண்டோ என்று கேட்டுக்கொண்டே வந்தார் மச்சேந்திரர்.

இதனை கவனித்த கோரக்கர், மச்சேந்திரருக்குத் தெரியாமல் அவருடைய பையிலிருந்த தங்கக்கட்டியை எடுத்து வெளியே எரிந்துவிட்டு, அதற்குப் பதிலாக ஒரு கல்லை வைத்தார்.

மச்சேந்திரர் தங்கக்கட்டி உள்ளதா என்று பையை திறந்து பார்த்த பொழுது தங்கத்திற்கு பதிலாக கற்கள் இருப்பதைக் கண்டு திடுக்கிட்டார். கோரக்கர் மீது கோபம் கொண்டார்.

“அடப்பாவி! நீ என்னுடைய பொருளை கைப்பற்றிக் கொண்டாயே. நீ எனக்கு சீடனில்லை. இனி நீ என்னுடன் சேராதே” என்று கூறினார். குருவை நல்வழிப் படுத்த நினைத்த கோரக்கர் ஒரு மலை மீது ஏறி சிறுநீர் கழித்தார்.

உடனே அந்த மலை முழுவதும் தங்கமலை ஆனது. கோரக்கர் குருவைப் பார்த்து தங்களுடைய பொருளை எடுத்துக் கொள்ளுங்கள் என்று கூறினார்.

அறியாமையையால் உழன்ற மச்சேந்திரரை பிடித்திருந்த மாயை விலகியது. மனம் தெளிவு பெற்ற குரு, சீடரை வெகுவாகப் பாராட்டினார். ஆயினும் குருவைப் பிரிந்து கோரக்கர் தனியே சென்று தவம் புரிந்து அஷ்டமா சித்திகளையும், காய சித்திகளையும் பெற்றார்.

பின்னர், திருக்கையிலாயத்தை அடைந்து அங்கு அல்லமாதேவர் என்பவரை சந்தித்தார். கோரக்கர் அல்லமா தேவரிடம், நீங்கள் யார், என்று கேட்டார்.

அதற்கு அவர், இறந்து போகும் உடலில் பற்றுக்கொண்டுள்ளவரை மதித்து சொல்லத்தக்கது ஒன்றுமில்லை, என்றார்.

கோரக்கர் குருவின் அருளால் காய சித்தி பெற்று எக்காலத்திலும் அழியாத உடலை பெற்றவன் நான் என்றார். ஆனால் அல்லமரோ காய சித்தி பெற்றுள்ளதால் வாழும் நாள் அதிகமாகுமே அன்றி அது நிலைத்திருக்காது. ஆகவே அழியும் இந்த உடலை அழியா உடலாகக் கூறுவது வீண் என்றார்.

‘’வீண் தர்க்கம் வேண்டாம் இதோ நிரூபித்து காட்டுகிறேன்,’’ என்று கூறி அல்லம தேவரிடம் கூர்மையான வாளினைக் கொடுத்து உன் தோள்வலிமையால் என்னை வெட்டு என்றார். அல்லமர் கோரக்கரை வெட்டினார். உடலின் மீது பட்ட வாள் ‘கிண்’ என்ற ஒலியுடன் தெரித்து அகன்றதே அன்றி அவர் உடம்பில் எந்த வித ஊறுபாடும் உண்டாக்கவில்லை. செருக்குடன் அல்லமரை கோரக்கர் நோக்கினார்.

அல்லமர் கோரக்கரை நோக்கி “சரி, உன் திறமையை நிரூபித்து விட்டாய். இதோ இவ்வாளினால் உன் வலிமையுடன் நீ என்னை வெட்டு” என்று கூறினார்.

கோரக்கரும் அல்லமரை வாள் கொண்டு வெட்டினார். அவ்வாள் அல்லமரின் உடலில் புகுந்து வெளிப்பட்டது. மறுபடியும் வெட்டினார். காற்றை வெட்டுவது போன்று உடலினுள் புகுந்து வெளிவந்தது. தன்னைவிட மிக்க சக்தி பெற்ற அல்லமரை வணங்கி தன் பிழையை பொறுக்க வேண்டினார் கோரக்கர். இனியாகிலும் உடம்பிலுள்ள பற்றினை நீக்கி உனது உண்மை நிலையை அறிவாயாக என்று கூறினார் அல்லமர்.
இதனைக் கேட்ட கோரக்கர் தன் உடலையே ஆன்மாவின் வடிவம் என்று எண்ணியிருந்ததை விடுத்து உண்மை நிலையை உணர்ந்தார். கோரக்கர் செய்த நூல் “கோரக்கர் வைப்பு” என்று மீன் குஞ்சு வடிவத்தில் மச்சேந்திரர் கேட்ட தாரக மந்திரமே ஞானசர நூல் என்றும் கூறுவர்.

இதில் சரம்பார்க்க ஆசன விதி, சரம்பார்க்கும் மார்க்கம், போசன விதி, கருப்பக் குறியின் முறை, நாடிகளின் முறைமை முதலியவைகள் கூறப்பட்டுள்ளன.
கோரக்கர் வரதமேடு என்னும் காட்டினுள் தவம் செய்யச் சென்றபோது பிரம்ம முனியை சந்தித்து நண்பர்களாயினர். இருவரும் செய்த வலிய தவத்தினால் அரும்பெரும் சித்துகளை அடைந்தனர். மேலும் ஐந்தொழிஐயும் இயக்கும் ஆற்றல் பெற வேண்டி இருவரும் யாகம் செய்யத் துவங்கினர். யாகத்தீயிலிருந்து இரண்டு அழகான பெண்கள் எழுந்து வந்தார்கள். அதே சமயம் அங்கு வந்த அக்கினியும், வாயுவும் அவ்விரு பெண்களையும் கண்டு மோகித்து நின்றார்கள்.

யாகத்தைத் தடை செய்ய வந்த பெண்கள் மீது கோபம் கொண்டு கமண்டலத்திலிருந்த நீரை எடுத்து இரு பெண்களின் மீதும் தெளிக்க ஒரு பெண் புகையிலைச் செடியாகவும், இன்னொரு பெண் கஞ்சா செடியாகவும் மாறினார்கள்.

‘கோரக்கர் மூலிகை’ (கஞ்சா), ‘பிரம்மபத்திரம்’ (புகையிலை) பெண்கள் மீது மோகித்த அக்கினியும், வாயுவும் நெருப்பும், நீருமாக மாறி அச்செடிகளுடன் சேர்ந்தார்கள். அப்பொழுது சிவபெருமான் முனிவர்கள் முன் தோன்றி, “இறந்து போனவர்களைப் பிழைக்க வைக்கும் சக்தி உங்களுக்கு கிடைக்கும். உங்களினால் உண்டான இரு செடிகளும் கற்ப மூலிகைகளாகத் திகழுமென வரம் தந்து மறைந்தார்.

கோரக்கர் தாம் அறிந்த ஞானமெல்லாம் எல்லோரும் அறிய வெளிப்படையாக பாடினார். அந்த நூல்கள் தீயவர்களிடம் கிடைத்துவிடக் கூடாது என்று எண்ணிய சித்தர்கள் கோரக்கர் எழுதிய நூல்களை எடுக்க அவருடைய ஆசிரமத்திற்கு வந்தார்கள்.
இதனையறிந்த கோரக்கர், அரிசியுடன் கஞ்சாவைச் சேர்த்து அடை செய்து சித்தர்களின் கண்ணில் படும்படியாக வைத்தார். நூல்களை எடுக்க வந்த சித்தர்கள் அடையைப் பார்த்ததும் அதனை எடுத்து உண்டு மயங்கினர். அதுசமயம் முக்கியமான நூல்களை எடுத்து மறைத்து வைத்தார். சித்தர்கள் எழுந்த போது அங்கிருந்த சில நூல்களை மட்டுமே எடுத்துச் சென்றார்கள்.

கோரக்கர் இயற்றிய நூல்களாக இப்பொழுது கிடைப்பவை:

1. கோரக்கர் சந்திர ரேகை
2. கோரக்கர் நமநாசத் திறவுகோல்
3. கோரக்கர் ரக்ஷமேகலை
4. கோரக்கர் முத்தாரம்
5. கோரக்கர் மலைவாக்கம்
6. கோரக்கர் கற்பம்
7. கோரக்கர் முத்தி நெறி
8. கோரக்கர் அட்டகர்மம்
9. கோரக்கர் சூத்திரம்
10. கோரக்கர் வசார சூத்திரம்
11. கோரக்கர் மூலிகை
12. கோரக்கர் தண்டகம்
13. கோரக்கர் கற்ப சூத்திரம்
14. கோரக்கர் பிரம்ம ஞானம்

இவர் கோயம்புத்தூர் அருகில் உள்ள பேரூரில் சித்தியடைந்ததாகக் கூறப்படுகிறது.

சதுரகிரி மகாலிங்கம் கோவில்

 

சதுரகிரி சுந்தரமகாலிங்கம் 

சதுரகிரி மகாலிங்கம் கோவில் மேற்கு தொடர்ச்சி மலைப் பகுதியில் அமைந்துள்ள ஒரு மலைக்கோயிலாகும். இக்கோயிலுக்கு மதுரை மாவட்டம் சாப்டூர் அருகில் உள்ள வாழைத்தோப்பு பகுதியிலிருந்தும் விருதுநகர் மாவட்டம் திருவில்லிபுத்தூர் அருகில் உள்ள வத்திராயிருப்பு பகுதியிலிருந்தும், தேனி மாவட்டம் ஆண்டிபட்டி வட்டம், வருசநாடு எனும் பகுதியிலிருந்தும் மலைப் பாதைகள் உள்ளன. மதுரை மாவட்ட மக்கள் வாழைத்தோப்பு பகுதி, சந்தையூர்  மலை  பகுதி மற்றும் வத்திராயிருப்பு பகுதி மலைப்பாதையையும், தேனி மாவட்ட மக்கள் வருசநாடு பகுதி வழியிலான மலைப்பாதையையும் பயன்படுத்துகின்றனர். இப்பாதைகளில் வத்திராயிருப்புப் பகுதியிலிருந்து செல்லும் பாதை கடினமற்றது என்பதால் விருதுநகர் மற்றும் தமிழகத்தின் பிற மாவட்ட மக்கள் இப்பாதையை அதிகமாக பயன்படுத்துகின்றனர். இந்த மலைப் பகுதியானது மேற்குத் தொடர்ச்சி மலைப் பகுதியாகும். இந்த வனப்பகுதியானது கோரக்கர்,சட்டைமுனி போன்ற சித்தர்கள் தவம் செய்வதற்காகவும் தத்துவ ஆராய்ச்சி செய்வதற்காகவும் இங்கு வாழ்ந்து வந்திருக்கிறார்கள் என அனுமானிக்கப்படுகிறது.

இங்கு உள்ள இயற்கை எழிலும் நிசப்தமும் நமக்குள் ஆழமான அமைதியை உண்டாக்குகிறது. தியானம் செய்யவும், மவுனம் மேற்கொள்ளவும் விரும்புகிறவர்களுக்கு உகந்த இடம் ஆகும்.

தமிழ் வருடம் ஆடி அமாவாசை அன்று ஏராளமான பக்தர்கள் கூடி விரதமிருந்து நடைபயணம் மேற்கொண்டு சுந்தரமகாலிங்கம், சந்தனமகாலிங்கம் கோயில்களில் சிறப்பு வழிபாடு செய்து மன அமைதியையும், தெய்வீக மேன்மையும் கிடைக்கப் பெறுகிறார்கள்.

நாலாபுறமும் மலை சூழ்ந்துள்ளதால் "சதுரகிரி" என அழைக்கப்படுகிறது. ஒட்டு மொத்த மலைகளின் அமைப்பு, சதுர வடிவில் இருப்பதால் இப்பெயர் என்றும் ஒரு கூற்று. சுந்தரமகாலிங்கம் சன்னதியில் மஹாலிங்கம் சாய்ந்த நிலையில் உள்ளது இக்கோயிலின் சிறப்பு.

இம்மலையில் ஏராளமான மருத்துவ மூலிகைகள் உள்ளதால் இதன் அருமைகளை உணர்ந்த பல சித்தர்கள் இங்கு தங்கி, தீராத நோயுள்ள மக்களுக்கு சித்த மருத்துவம் செய்து அருளியதாக வரலாறு கூறுகிறது.

மேலும் சித்தர்கள் தவம் செய்வதற்காகவும் தத்துவ ஆராய்ச்சி இங்கு வாழ்ந்து வந்திருக்கிறார்கள் என நம்பப்படுகிறது.

மிகுந்த திகைப்பூட்டும் இந்த மலைகளில், இன்னமும்கூட சித்தர்கள் சிவபெருமானை வணங்கிவருவதாக நம்பப்படுகிறது.

ஐந்து கோவில்கள்

இம்மலையில் ஐந்து கோவில்கள் உள்ளன

• மகாலிங்கம்
• சுந்தரமூர்த்தி லிங்கம்
• சந்தன மகாலிங்கம்
• இரட்டை லிங்கம்
• காட்டு லிங்கம்

ஆடி அமாவாசை

வருடந்தோறும் ஆடி அமாவாசை, தை அமாவாசை மற்றும் சிவராத்திரி தினத்தன்று இம்மலைக்கு தமிழகத்தின் பல்வேறு பகுதிகளிலிருந்தும் அதிகமான மக்கள் மலையேறிச் சென்று வழிபட்டு வருகின்றனர்.

அபூர்வ மூலிகைகள்

சதுரகிரி மலையில் கிடைக்கும் பல அற்புத மூலிகைகளில் முறிந்த எலும்பை கூடவைக்கும் மூலிகை இலை கூட இங்கே உள்ளது. முறிந்த எலும்புகளை ஒன்று கூட்டி, இந்த மூலிகை இலையை வைத்துக் கட்டினால் அதிசயத்தக்க வகையில் எலும்பு கூடும்.

பூமியில் எங்கும் காணக் கிடைக்காத ஜோதி விருட்சம், சாயா விருட்சம் போன்ற அதி அற்புதமான மரங்கள், மூலிகைகள், இலைகள் இம்மலையில் மேல் உள்ளன. இறவாமை அளிக்கக்கூடிய கருநெல்லி போன்ற அரிய கனிவகைகள் இருக்கின்றன.

தவிர கோரக்க முனிவரால் உதகம் என்று குறிப்பிடப்படும் உதகநீர் சுனையும் உண்டு. மருத்துவ குனம் கொண்ட மரம் செடிகொடிகளின் மேல் பட்டு இறங்கி வரும் தண்ணீர் தேங்கியசுனைகள் இருக்கிறது. இந்தச் சுனையில் உள்ள நீருக்குத் தான் உதகம் என்று பெயர். பார்ப்பதற்கு குழம்பிய சேற்று நீர்போல் காணப்படும். இந்த உதகநீர் மருத்தவ குணங்களைக் கொண்டது. இதுபோன்ற நீரை நாம் பருகிவிட முடியாது. விபரங்கள் அறிந்தவர்களின் மூலமும், துணையோடு அந்நீரை மருந்தாகபயன்படுத்த வேண்டும்.

கோயில் பராமரிப்பு

2017-18 ஆண்டின் முக்கிய பூஜைகள்

சதுரகிரி சுந்தரமகாலிங்கம் திருக்கோயிலின் தினசரி பூஜைகள்

கருப்புச் சுவாமி கோயில் : கருப்பு பலா மரத்தடி கருப்பசாமி கோயில்

மலையில் வாழும் மலைவாழ் மக்கள் பளியர்கள் வழிபட்டு வந்து மன்னர் திருமலை நாயக்கர் ஆட்சிகாலத்தில் சாப்டூர் பாளையக்காரராக இருந்த இராமகாடையா நாயக்கர் என்பவரால் சதுரகிரி சுந்தர மகாலிங்கம் சந்தன மகாலிங்கம் கோவில்கள் கட்டப்பட்டது. 1950 ஆம் ஆண்டு வரை இக்கோவில் சாப்டூர் பாளையக்காரர் பராமரிப்பில் இருந்து வந்தது. இம்மலை பகுதி 1950 ஆம் ஆண்டுக்குப் பிறகு வனத்துறை கட்டுப்பாட்டில் இருந்து வருகிறது. 

பயண வசதி

சென்னை எழும்பூரில் இருந்து செங்கோட்டை வரை இயக்கப்படும் பொதிகை விரைவு ரயில் அல்லது வாரம் இருமுறை இயக்கப்படும் சிலம்பு ரயிலில் திருவில்லிபுத்தூர் வரை பயணித்து பிறகு அங்கிருந்து பேருந்து மார்கமாக சதுரகிரி மலை அடிவாரமான தாணிப்பாறை சென்றடைந்து அங்கிருந்து இருந்து மலை ஏறலாம். மதுரை பகுதிகளில் இருந்து திருவில்லிபுத்தூர்க்குப் பேருந்து வசதியுள்ளது. இங்கிருந்து வத்திராயிருப்புக்கு பேருந்து வசதிகள் உள்ளது. வத்திராயிருப்பிலிருந்து 10 கி.மி. தொலைவில் சதுரகிரி மகாலிங்கம் மலையின் அடிவாரமான தாணிப்பாறை உள்ளது. தாணிப்பாறையில் இருந்து மலையேறி, 7 கிமீ பயணித்து சுந்தரமகாலிங்கம் கோயிலை அடையலாம்.

• தேனியிலிருந்து வருசநாடுக்குப் பேருந்து வசதியுள்ளது. (ஆடி அமாவாசை திருவிழா தினத்தன்று மட்டும் இந்த மலைப்பாதை பயன்படுத்தப்படுகிறது)

படக்காட்சிகள்

• 

  சதுரகிரி அடிவாரம், தாணிப்பாறை

 
• 

  தாணிப்பாறை பேச்சியம்மன் & கருப்புச்சாமி

 
• 

  சதுரகிரி மலைப்பாதையில் வழுக்குப் பாறை

 
• 

  குதிரை ஊற்று

 
• 

  இரட்டை லிங்கம்

 
• 

  கோரக்கர் குகை

 
• 

  சித்தர்கள் மற்றும் தீர்த்தங்கள் குறித்தான கல்வெட்டுகள்

Banana Cake Recipe In Tamil

குழந்தைகள் முதல் பெரியவர்கள் வரை அனைவரும் விரும்பும் சுவையான பனானா கேக் ரெசிபி எப்படி எளிதாக சமைக்கலாம் என்பதை பார்க்கலாம்!

தேவையானவை: வாழைப்பழ கூழ் அரை கிலோ, சர்க்கரை முக்கால் கிலோ, சிட்ரிக் ஆசிட் கால் டீஸ்பூன், உப்பு அரை டீஸ்பூன், வெண்ணெய் - 125 கிராம், வெனிலா எசன்ஸ் சில துளிகள்.

செய்முறை: வாழைப்பழ கூழ், சர்க்கரை, சிட்ரிக் ஆசிட், வெண்ணெய், உப்பு ஆகியவற்றை ஒன்றாக கனமான வாணலியில் கலந்துகொள்ளவும்.

வாணலியை அடுப்பில் வைத்து சூடாக்கி சீராக கிளறிவிடவும். பாத்திரத்தின் ஓரங்களை விட்டு கூழானது நடுவில் உருண்டை போல் வரும்போது அடுப்பிலிருந்து இறக்கிவிடவும்.

கலர் எசன்ஸ் சேர்த்து நன்கு கலந்துகொள்ளவும். இதை வெண்ணெய் தடவிய தட்டில் போட்டு, ஆறவிடவும். பிறகு, துண்டுகளாக வெட்டி பட்டர் பேப்பரில் சுற்றி வைத்து பரிமாறினால் சுவையான பனானா கேக் ரெசிபி தயார்!

Sankaranayanar Kovil Temple

Sankaranayanar Kovil Temple

 

 

 

 

 

  

அருள்மிகு சங்கரநாராயணசுவாமி திருக்கோவில், சங்கரன்கோவில்

சைவமும் வைணவமும் ஒன்றே என உணர்த்திய ஸ்தலம். பஞ்சபூத ஸ்தலங்களில் இது மண் ஸ்தலமாகும் (நிலம்) சிவனும் விஷ்ணுவும் இணைந்து சங்கரநாராயணராக காட்சி தருவது இத்திருத்தலத்தின் சிறப்பாகும். இத்திருக்கோவிலின் நாகசுனை தெப்பத்தில் நீராடி சுவாமி அம்பாளை வழிபட்டு புற்று மண் எடுத்து பூசிவர தீராத நோய் எல்லாம் தீரும் என்பது உண்மை. அம்பாள் சன்னதியில் உள்ள சக்ர பீடத்திலிருந்து அம்பாளை நினைத்து வழிபட நினைத்த காரியம் வெற்றி அடையும் என்பது தனிச் சிறப்பாகும்

C. V. Raman(physics)Nobel Prize Award Ceremony with other winners

 

C. V. Raman

 

 

 

 Raman at the 1930 Nobel Prize Award Ceremony with other winners, from left C. V. Raman (physics),

Sir Chandrasekhara Venkata Raman FRS (/rmn/; 7 November 1888 – 21 November 1970) was an Indian physicist who was most recognised for his work in the field of light scattering. S. Krishnan noticed that some of the deflected light changes wavelength and amplitude when it passes through a transparent material. The Raman effect (Raman scattering) was named after this phenomena, which was a new sort of light scattering. Raman won the Nobel Prize in Physics in 1930, and was the first Asian person to win a Nobel Prize in any discipline of science.

Raman, a precocious youngster born to Tamil Brahmin[6] parents, finished his secondary and higher secondary schooling at St Aloysius' Anglo-Indian High School at the ages of 11 and 13, respectively. At the age of 16, he topped the University of Madras bachelor's degree exams with honours in physics from Presidency College. While still a graduate student, he published his first research work on light diffraction in 1906. He earned his M.A. the following year. He joined the Indian Finance Service in Calcutta as an Assistant Accountant General when he was 19 years old. He met the Indian Association for the Cultivation of Science while he was there (IACS), the first research institute in India, where he was able to conduct autonomous study and make significant discoveries in the fields of acoustics and optics.

Ashutosh Mukherjee appointed him as the first Palit Professor of Physics at the Rajabazar Science College of the University of Calcutta in 1917. On his first trip to Europe, viewing the Mediterranean Sea encouraged him to identify the dominant explanation for the blue colour of the sea at the time, namely the reflected Rayleigh-scattered light from the sky, as being wrong. In 1926, he started the Indian Journal of Physics. On February 28, 1928, he and Krishnan discovered a novel light scattering phenomena named "modified scattering," but better known as the Raman effect. Every year, the Indian government commemorates the day as National Science Day. In 1933, Raman became the first Indian Director of the Indian Institute of Science in Bangalore. In the same year, he established the Indian Academy of Sciences. In 1948, he founded the Raman Research Institute, where he worked until his death.

 

In 1954, India's government bestowed the first Bharat Ratna, the country's highest civilian honour.

 

Later, in protest of Prime Minister Jawaharlal Nehru's stance on scientific research, he destroyed the medallion.

Early childhood development and education

C. V. Raman was born in Tiruchirapalli, Madras Presidency (now Trichy, Tamil Nadu), to Hindu Tamil Brahmin parents Chandrasekhara Ramanathan Iyer and Parvathi Ammal. He was the second of eight siblings. His family relocated to Visakhapatnam (formerly Vishakapatnam or Vizagapatam or Vizag) in Andhra Pradesh in 1892 when his father was recruited to the faculty of physics at Mrs A.V. Narasimha Rao College.

Raman attended St Aloysius' Anglo-Indian High School there. He passed matriculation at age 11 and the FA examination (similar to today's Intermediate exam, PUCPDC and +2) with a scholarship at age 13,securing first rank in both under the Andhra Pradesh school board examination.

 

Raman enrolled at Presidency College in Madras (now Chennai) in 1902, where his father had been moved to teach mathematics and physics.19 At the age of 18, he received a bachelor's degree from the University of Madras, where he placed first and won the gold medal in physics and English. In 1906, while still a graduate student, he published his first scientific publication in the British magazine Philosophical Magazine, titled "Unsymmetrical diffraction bands due to a rectangular aperture." [20] In 1907, he earned a master's degree with honours from the same university. Surface tension of liquids was the subject of his second work published in the same journal that year.  It was alongside Lord Rayleigh's study on the sensitivity of the ear to sound,that Lord Rayleigh began to communicate with Raman, calling him courteously as "Professor." Richard Llewellyn Jones, Raman's physics teacher, was well aware of his abilities and insisted that he continue his research in England. Jones arranged for Raman's physical inspection with Colonel (Sir Gerald) Giffard. The inspection revealed that Raman would not withstand the harsh weathers of England,he incident of which he later recalled, and said, "[Giffard] examined me and certified that I was going to die of tuberculosis… if I were to go to England."

Career

Chandrasekhara Subrahmanya Ayyar, Raman's older brother, had entered the Indian Finance Service (now Indian Audit and Accounts Service), India's most prominent government service. [The most sought service, the Indian Civil Service (ICS), was recruited in England at the time. Raman, unable to study overseas, followed suit and qualified for the Indian Finance Service in February 1907, taking first place in the entrance examination. " In June 1907, he was assigned to the Indian Association for the Cultivation of Science in Calcutta (now Kolkata) as Assistant Accountant General (IACS), He quickly contacted Asutosh Dey, who would later become his lifelong partners, Amrita Lal Sircar, the institute's founder and secretary, and Ashutosh Mukherjee, the institute's executive member and Vice Chancellor of the University of Calcutta. With such a connection, he was able to conduct research on his own time, even "at very unusual hours," as Raman later reminisced. The institute had not yet recruited regular researchers or published any research papers.Raman's article "Newton's rings in polarised light" was published in Nature in 1907. .

In 1909, the Indian Association for the Cultivation of Science (IACS) published a publication called Bulletin of Indian Association for the Cultivation of Science, in which Raman was a key contributor

 

In 1909, Raman was transferred to Rangoon, British Burma (now Myanmar), to take up the position of currency officer. He had to return to Madras after only a few months since his father died of a terrible disease. He stayed in Rangoon for the rest of the year due to his father's death and burial rituals. In 1910, he was relocated to Nagpur, Maharashtra.[31] Even before he had served for a year in Nagpur, he was elevated to Accountant General in 1911 and sent back to Calcutta.

 

 

The University of Calcutta began assigning research scholars to Raman at IACS in 1915. Sudhangsu Kumar Banerji, a PhD student under Ganesh Prasad (who later became Director General of Observatories of India Meteorological Department), was his first student. University of Allahabad, Rangoon University, Queen's College Indore, Institute of Science, Nagpur, Krisnath College, and University of Madras all followed suit the next year. Raman had mentored almost a dozen students by 1919. Raman obtained two honorary appointments at IACS after Sircar's death in 1919: Honorary Professor and Honorary Secretary. He referred to this time in his life as his "golden era."

 

Raman was appointed Palit Professor of Physics at the University of Calcutta in 1913, a position named after the donor Sir Taraknath Palit. The appointment was made by the university senate on January 30, 1914, as reported in the meeting minutes:

 

 

 

At the Senate meeting on January 30, 1914, the following appointments to the Palit Professorships were made: Dr P C Ray and Mr C.V. Raman, MA... Each Professor's position will be indefinite. When a professor reaches the age of sixty, he must resign from his position. Ashutosh Mukherjee had invited Jagadish Chandra Bose to take over the role prior to 1914, but Bose had declined. When a second choice, Raman became the first Palit Professor of Physics but was delayed for taking up the position as World War I broke out. He did not become a full-fledged professor until 1917, when he joined Rajabazar Science College, a campus established by the University of Calcutta in 1914.  After a decade of service, he unwillingly left as a civil servant, which he regarded as "supreme sacrifice. since his salary as a professor would be roughly half of his salary at the time. But the advantage was the terms and conditions were congenial to him, as plainly expressed in the report of his joining the university, which stated:

 

Acceptance of the Sir T N Palit Professorship by Mr C.V. Raman on the proviso that he not be obliged to go outside of India... Mr. C. V. Raman began his employment as Palit Professor of Physics on 2.7.17, according to reports... Mr Raman has been advised that he will not be obliged to teach MA and MSc sessions, which will allow him to focus on his own research or aid advanced students with their studies.

Some members of the University of Calcutta Senate, particularly foreign members, were outraged by Raman's nomination as the Palit Professor because he lacked a PhD and had never studied abroad. As a sort of response, Mukherjee arranged for Raman to get an honorary DSc from the University of Calcutta in 1921. In the same year, he went to Oxford to give a talk at the British Empire's Congress of Universities.  His hosts were J. J. Thomson and Lord Rutherford, and he was well-known at the time. When Mukherjee asked him about his future goals after he was elected as a Fellow of the Royal Society in 1924, he said, "Of course, the Nobel Prize." As the first editor of the Indian Journal of Physics, he founded the journal in 1926. In the second volume, he published his renowned essay "A new radiation," which reported the discovery of the Raman effect.

In 1932, Raman was succeeded as Palit Professor by Debendra Mohan Bose. In 1933, he left Kolkata to become the first Indian director of the Indian Institute of Science in Bangalore. The lands and funds for the Indian Institute of Science in Bangalore were donated by Maharaja Krishnaraja Wadiyar IV, the King of Mysore, Jamsetji Tata, and Nawab Sir Mir Osman Ali Khan, the Nizam of Hyderabad. In 1909, the Viceroy of India, Lord Minto, approved the formation, and Morris Travers was nominated as the first Director by the British government. The fourth Director was Raman. He recruited G. during his time at IISc. N. Ramachandran, who eventually rose to prominence as an X-ray crystallographer. He formed the Indian Academy of Sciences in 1934 and started publishing the proceedings of the academy.  Around that time, the Calcutta Physical Society was founded, with Raman spearheading the idea in early 1917. In 1943, Raman founded Travancore Chemical and Manufacturing Co. Ltd. with his old student Panchapakesa Krishnamurti.  The company was one of the first organic and inorganic chemical manufacturers, and was renamed TCM Limited in 1996.  Raman was named the first National Professor of Independent India by the new government in 1947.

 

In 1948, Raman left the Indian Institute of Science and founded the Raman Research Institute in Bangalore the next year. He was the organization's director, and he stayed involved until his death in 1970.

 

Contributions to science

The states involved in the Raman signal are depicted in an energy level diagram.

From left, C. Raman, Raman, Raman, Raman, Raman, Raman, Raman, Raman, Raman, Raman, Raman, Raman, Sinclair Lewis (physics), V. Raman (chemistry), Hans Fischer (chemistry), Karl Landsteiner (medical), and V. Raman (literature)

The sound of music

Understanding the physics of musical sounds was one of Raman's passions. Between 1916 and 1921, he was motivated by Hermann von Helmholtz's The Sensations of Tone, a book he came across when he joined IACS.He explored and published his discoveries in a prolific manner. On the basis of superposition of velocities, he developed the theory of transverse vibration of bowed string instruments. He researched the acoustics of many violin and related instruments, including Indian stringed instruments, and water splashes, and even performed "Experiments with mechanically-played violins."

 

Raman also researched the distinctiveness of Indian drums. His analysis of the harmonic nature of the sound of the tabla and mridangam were the first scientific studies on Indian percussion. He produced a critical inquiry on Kaufmann's hypothesis on pianoforte string vibrations. He was able to investigate how sound travels through the Whispering Gallery of St Paul's Cathedral's dome, which produces strange sound effects.  His work on acoustics was a crucial forerunner, both empirically and philosophically, to his subsequent works on optics and quantum physics.

 

The sea's colour is blue.

Raman began investigating light scattering in 1919, as part of his wider excursion into optics. His first astonishing physics finding was the blue colour of seawater. During a trip back to the United States on the S.S. In September 1921, Narkunda reflected on the Mediterranean Sea's blue hue. He researched seawater using rudimentary optical equipment, a pocket-sized spectroscope, and a Nicol prism in hand.Of various speculations on the colour of the sea,Lord Rayleigh's in 1910 was the best. "The much-admired dark blue of the deep sea has nothing to do with the colour of water, but is merely the blue of the sky viewed through reflection," according to the author. Rayleigh had correctly explained the nature of the blue sky using a process known as Rayleigh scattering, which is the scattering and refraction of light by particles in the atmosphere.  Raman could see the water via the Nicol prism without being affected by sunlight reflected off the surface. In contrast to Rayleigh, he noted how the sea appeared even bluer than usual. As soon as the S.S. arrives, While the Narkunda was parked in Bombay Harbour, Raman completed an article titled "The Color of the Sea," which was published in Nature in November 1921. Rayleigh's answer, he thought, is "questionable by a simple mode of observation" (using the Nicol prism).

 

Looking down into the water with a Nicol in front of the eye to eliminate off surface reflections, the sun's rays might be seen entering the water and appearing to converge to a point at a significant depth inside it due to perspective. What is it, exactly, that diffracts light and makes its passage visible? The diffracting particles could, at least in part, be the water molecules themselves, which is an intriguing notion to examine in this context .

When he reached Calcutta, he asked his student K.R. Ramanathan, a researcher from the University of Rangoon, came to the following conclusion in early 1922, as recorded in the Proceedings of the Royal Society of London:

In this study, it is recommended to advocate for a completely different viewpoint, namely that molecular diffraction controls the apparent luminosity and, to a large extent, its colour in this occurrence, just as it does in the case of sky colour. A theoretical calculation and experimental observations of the intensity of molecule scattering in water will be provided as a required prelude to the discussion .

 

Ramanathan followed up with an elaborate experimental finding in 1923.A subsequent study in the Bay of Bengal in 1924 provided the conclusive evidence.Water's intrinsic colour is now primarily attributed to the selective absorption of longer wavelengths of light. Due to harmonics of the infrared absorption O-H stretching modes of water molecules, in the red and orange portions of the spectrum.

Thoothukudi macaroons

 

Thoothukudi macaroons

Thoothukudi macaroons are a unique sort of macaron that originated in the port town of Thoothukudi in the Indian state of Tamil Nadu. While typical macaroons are prepared with pulverised almonds, Thoothukudi macaroons are produced with cashew nuts as the main ingredient.

History

Thoothukudi macaroons are essentially European macaroons that have been indianized. Mr. Arunachalam Pillai was the first to introduce macaroons to the District. According to local mythology, Portuguese sailors who arrived in Thoothukudi recruited native labour to bake macaroons, which they adapted into their current form. [2] In Mangaluru's bakeries, a similar product is also very popular. The Portuguese colonisation of Goa and the subsequent migration of Goan Catholics to South Canara are also responsible for the creation of these macarons.

Ingredients

The following are the ingredients:

Whites of eggs

Sugar

Cashews[2] are a type of nut.

Pearl hunting

 

Pearl hunting

The action of recovering pearls from wild mollusks, mainly oysters or mussels, in the sea or freshwater is known as pearl hunting. Pearl hunting was once quite popular in the Arabian Gulf and Japan. Pearl diving began in the 1850s on Australia's northern and western coasts, and in the 1870s in the Torres Strait, off the coast of Far North Queensland.

In most cases, pearl-bearing mollusks reside at depths that are inaccessible by hand from the surface, necessitating diving or the employment of a tool to reach them. The mollusks were traditionally gathered by freediving, a technique in which a diver lowers to the ocean's depths, collects what they can, and then resurface on a single breath. The diver's ability to see while underwater was enhanced by the diving mask. When the surface-supplied diving helmet became accessible for underwater operations, it was also used for pearl hunting and gathering pearl shell as a raw material for the creation of buttons, inlays, and other decorative work.

The diver's ability to stay at depth was substantially increased by the surface-supplied diving helmet, which also presented the previously unknown risks of barotrauma during ascent and decompression sickness.

History

The only way to get pearls before the turn of the century was to hand pick vast numbers of pearl oysters or mussels from the ocean floor, lake, or river bottom. Following that, the bivalves were taken to the surface, opened, and the tissues were examined. It took more than a tonne of searching to find at least 3-4 good beds.

Free-divers were frequently compelled to descend to depths of over 100 feet on a single breath in order to collect enough pearl oysters, exposing them to the perils of hostile organisms, waves, eye damage, and drowning, often as a result of shallow water blackout on resurfacing. [2] Pearls were highly uncommon and of diverse quality at the time due to the difficulty of diving and the unpredictable nature of natural pearl formation in pearl oysters.

Asia

In Asia, some pearl oysters might be discovered on shoals at a depth of 5–7 feet (1.325–2 metres), but most divers had to travel 40 feet (12 metres) or even 125 feet (40 metres) deep to obtain enough pearl oysters, and these deep dives were highly dangerous. Divers in Asia in the nineteenth century had only the most basic sorts of technology to help them survive at such depths. They oiled their bodies to conserve heat in some regions, put greased cotton in their ears, and so on.

For thousands of years, most seawater pearls were retrieved by divers working in the Indian Ocean, in places like the Persian Gulf, the Red Sea, and the Gulf of Mannar (between Sri Lanka and India).[4] Athenaeus' 3rd-century Sophists at Dinner preserved a fragment of Isidore of Charax's Parthian itinerary, recording freediving for pearls around an island in the Persian Gulf .[5]

 

Divers in the Philippines, particularly in the Sulu Archipelago, have also been successful in obtaining huge pearls. In fact, pearls found in "high bred" shells of deep, clean, and swift tidal waters in the Sulu Archipelago were regarded the "finest of the world." Occasionally, By law, the greatest pearls belonged to the Sultan, and selling them may result in the seller's death. Despite this, numerous pearls were smuggled out of the archipelago and ended up in the hands of Europe's wealthiest families. [6] Qatar, Bahrain, Kuwait, Japan, India, and certain Persian Gulf countries were known for pearling. The Gulf of Mexico was famed for pearling, which was first discovered by Spanish explorers.